Hayata duyduğum merak, bağlılık, sevinç bitti. İşte görüyorsunuz bu çeşit yaşlılığın yılı yok, çaresi ise hiç.

-Biz bilmezdik ki yoksul olduğumuzu. Alttaki Zehra Teyzeler varken, bilmemiz olanaksızdı da.- O, Edirne'nin Köprüleri

-Bugünkü ödevimiz. Hayvanları niye severiz? Niye severiz anne?Onlar yaşamamıza katılırlar, sesleri, sonra nasıl anlatayım...Ben söyleyeyim canım, inekler süt verir, koyunlar et verir, kapımızı bekler köpekler, ya kediler; kedileri sevmek gerekmez insanlar kapanı icat ettiler...Ama ben kardam adamı da seviyorum anne, onun faydası ne ki?- Anne, kız, Özgürlük Atları

-İlk onu silme izni verdikleri gün hayranlıktan saatler sürmüştü temizlemem. Camlardan yanar döner renkler, renklerde resimler geçiveriyordu. Birbirine sürtününce çıkardıkları sesler sevindirirdi beni. İnceciktiler. İnsan gençliğinde, daha doğrusu, yatağına istemediği erkek girmeden önce bunları fark ediyor, görüyor. Evet, daha kadın değildim onların tozunu aldığım sıralarda. Şimdilerde çiçekleri bile unuttum.- Servet, Haraç

-Bu karşı çıkışı söylemek işi de diğer aferinsiz işler gibi bana kalmıştı.- Servet, Haraç.

-Adsız sansız düşünmelerdir benim düşünmelerim. Daha çok renge benzerler. İç karartıcılarla iç açıcılar yan yanadır. Bazı bir kanarya sarısıdır geliverirdi. İçim hızlanır uçardım oradan oraya. İyiye benzettiğim her şeyin bana da olması için çok dua ettim, çok istedim.- Servet, Haraç.

-Ah... çocukluğumu da eskisi gibi sevemiyorum, buna tam sevmemek de denemez, işte öylesine bir şey. Artık günün orta yerinde de sevinivermeler kalmadı.- O, Sabah Eskimişliğin

Çocuğun kirpikli çocuk gözleri vardı.Yemek yediği iskemlenin üstünden inip kediye gitti.Kedi sobanın yanında kedileşip duruyordu...

-Yemek yerken iyi lokmayı en sona ayırırdım. Ağzım tatlansın diye. Çocukluk gene de ne eğlenmekmiş.- Servet, Haraç.