Gözlerim gözlerin olmadan bir daha parlamayacakKalbin olmadan odam ısınacak bir ev bulamayacakNe yaptığımı görüyor musun?Nasıl acı olduğunu hissedebiliyor musun?İnsanlar aç bir kurt gibi atlıyor içimdeki küllere... Dışarıdayım aşkım, insanlar çok aç, çok yalnızNe küstah bir hayat kurmuşuz...

Ne olurdu? Birbirimize birkaç senesonra tesadüf etmiş olsaydık! O zaman hayatımız belki bambaşka bir şekilalırdı. O zaman sana tabi olur ve bundan zevk duyardım. Fakat şimdi, hiçbirfaydası olmadığını bile bile, yanlış ve manasız bulduğum şeylere oyuncak olmak, bütün sevgime rağmen imkânsız

Ne vardıysa, seni yok edenBeni benden edenBizi bizdenCanı bedenden edenLanet olsun!

Seni tanıdığı günden beri, menzilini gözlerinden çevirmeyen bir adamdan nasıl çaldın kendini?

Bazı ayrılışlar hayatına daha çok ışık getirir!

çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var çünkü ayrılık da sevdaya dahil çünkü ayrılanlar hala sevgili

Çaresiz erkek, sevildiği zaman umrunda bile olmayan ne çok ayrıntıyı hatırlıyor vakit terk edilmeyi vurunca, o ayrıntılardan kurmaya çalışıyor geri dönüşünü kadının. Oluyor mu? Olmuyor.

Onu bırakıp görmediğim, bulunmadığım, içinden bile geçmediğim şehirlere kıytırıktan bir okul okumaya gidince o da benden gidiverdi. Küçüktüm, başka yere dikilmek üzere koparılmış bir söğüt dalı gibi tazeydim, gençtim. Ancak dikilecek toprağımı çalmışlardı, düpedüz puştluk olmuştu bu. Solup kurumam birkaç gün sürdü sadece.

İçimde yaşayıp söndürmek zorunda kaldığım bir kor parçasıydı. Alevlerine izin veremedim… Üfledim…

Akıllarına ve yüreklerinin her bir köşesine kurdeşen gibi yayılan tutkularına sarılarak, Tanrı’ya methiye gibi gönderdikleri bedenlerinde infilak etmeye, hayatta kalırlarsa, yine her şeye birlikte göğüs germeye…