There’s a little Emma Bovary in all of us.

Флобер занят тонким дифференцированием человеческой судьбы, а не арифметикой социальной обусловленности.

Es gibt einen Augenblick im Auseinandergehen, da ist die geliebte Person schon nicht mehr bei uns."Lehrjahre der Männlichkeit

La buena prosa debe ser tan precisa como el verso, e igual de sonora” escribe Flaubert.

(...) na zoveel onenigheid hadden ze elkaar ten slotte gevonden in dezelfde menselijke zwakheid; en zij verroerden zich al net zomin als het lijk naast hen, dat eveneens door de slaap scheen overmand

Zij haatte niemand meer; een wemelend halfduister daalde neer over haar brein, en van alle aardse klanken hoorde Emma alleen nog de gestadige klacht van dit arme hart, zacht en vaag, als de laatste klanken van een wegstervende symfonie.

Het woord is trouwens net een mangel die gevoelens gladstrijkt.

Madame Bovary was nog nooit zo mooi geweest als nu; zij bezat de raadselachtige schoonheid die uit vreugde, geestdrift en succes voortspruit, een schoonheid die ontstaat wanneer de aard van het wezen harmonieert met de uiterlijke omstandigheden.

Emma leek op alle andere maîtresses; en nu de bekoring van het nieuwe langzamerhand als een kledingstuk van haar afgleed, kwam de eentonigheid van de hartstocht bloot, die altijd dezelfde vorm heeft, die dezelfde taal spreekt.

Alles eek haar gehuld in een zwart waas dat over het oppervlak van de dingen zweefde, en het verdriet trok zacht huilend door haar ziel, als de winterwind door een verlaten kasteel. Het was zo'n mijmeren waarin men verzinkt om wat nooit meer terugkomt, een matheid die ons telkens overvalt na een niet te herroepen daad, een smart ten slotte, veroorzaakt door het stokken van een vertrouwde beweging, door het abrupt stilvallen van een lang aangehouden trilling.